fotogeneza

skazałem sam siebie
oddałem duszę
za krztę prawdy
i odrobinę rozsądku

skazałem sam siebie
na tułaczkę wśród głupców
i tanich inteligentów
jakby to rzec
made in china

oni wszyscy wierzą w słowa
oni wszyscy wyznają definicje

skazałem sam siebie
na bycie idiotą
w ich ślących pogardę
szczenięcych oczach

skazałem sam siebie
na liczenie gwiazd
zbieranie atomów
i rozmowę
z kawiatem doniczkowym
rozmawiałem ostatnio
o fotogenezie

z każdym dniem tracę nadzieję
z każdym dniem dbam mniej
z każdym dniem staję się silniejszy
z każdym
samotny

wiersze

między jednym a drugim formularzem
w przerwie między mantrami pomyślności
utożsamiam się z próżnym odbiciem
i odgrzewaną młodością

ja boję się tłumów, hałasu
wyuzdanej nagości
alkoholików
i przyćpanych bogaczy

wiem już jak się żyje w zgodzie ze światem
i wiem jak wygląda strach w cudzych oczach
nawet wstyd tej trwogi mogę wyczytać ze źrenic

chociaż oduczyłem się czuć
nie potrafię nie widzieć
i słyszę wciąż za dobrze

rokowania dla być albo nie być są już nieistotne
z normalnością dalej się nie lubimy
a serce już od tygodni nie odpisuje

ostatnie jego słowa:

"umrzesz za życia
wydłubią ci oczy
zatkają twe uszy
spalą ciebie i wiersze."

żenada

padaczka teraźniejszości
każda sekunda odbija się
od ucha do ucha
śmieję się przez płacz
łamię zęby na godzinach

patrzę na was
szukam ratunku
oto lista zażaleń
ułożyłem niepomyślności
w porządku alfabetycznym

arogancja
błazenada
chamstwo
dekadencja
erotyka
fochy
gnuśność
hipokryzja
irogancja
już wszystko
katastrofa
liczę
minuty z
nadzieją na
opamiętanie
pomślnośći
rezurekcję
stabline
trwanie
uspokojenie
wichrów
x
y
zabiję
źródło tej
żenady

rafa

rzeczywistość razi
po oczach poznasz
że mnie nie ma
w środku wisi
zaraz wracam

moje usta wypowiedzą
nie wiem nic
się dowiesz tylko
pustka w jego sercu
i inne życie w głowie

ja cofam się
w czasie zapadam
głęboko w dzicz
sentymentów las
idę brodzę w bagnie

nie-miłości
i nie-szczęścia
w innym wymiarze
dryfuję na rafie
nie-wydarzeń

tęsknię za dobrym
lepsze kosztuje
a ja wydałem już
wszystkie słone łzy
wysuszyłyby morze

a co dopiero
ten mały
porośnięty staw
moich uczuć
i lśniących idei

nie wiedziałem

zmarłeś mistrzu
ponad pół roku
temu światu
powinno być żal

zostawiłeś słowa
prawdy
nad nimi znów
ostatnio płakałem

zmarłeś mistrzu
powiedzieli mi
w telewizji
że Ciebie ubyło

a ja tutaj
nic nie wiedziałem
byłeś żywy
6 miesięcy dłużej

w moim świecie

jesteś nieśmiertelny

jednak

mistrzu?

przepraszam, że nie wiedziałem